“A real loser is someone who's so afraid of not winning he doesn't even try.”
Deze quote is eigenlijk toch wel veel zeggend en precies waar deze hele film over gaat. Een quote die mij ook wel raakt als persoon, zeker in de tijd waarin ik (en iedereen) nu leef, waar helaas meer fout gaat dan goed; en dat doet pijn. Maar zoals deze film ook al aangeeft, geef nooit op. Want bij opgeven heb je gefaald, en dat is zeker niet de bedoeling in het leven. De film is overigens wel meer gericht op de Amerikaanse staat van zaken, waar alles eigenlijk toch wel een tikkeltje heftiger kan zijn qua omgang met anderen, haat, pijn en dingen verliezen in je leven. Neemt niet weg dat deze film toch laat zien dat ondanks alles, je ook plezier kan beleven in je leven, zolang je eigenlijk je familie en/of vrienden om je heen hebt die zorgen voor je hebben maar belangrijker, je willen helpen in het leven.
Ik vind het vaak mooi om dit soort films te kijken, omdat ik mijzelf dan wel eens kan herkennen in bepaalde situaties en vaak moet ik er ook wel een beetje om lachen. Ook in deze film is buiten het verdriet en het drama genoeg om te lachen, en dat komt zowel door een leuk script, leuk concept maar vooral door de chemie tussen de castleden. Ik moest in het begin nog wat in komen, de film had me nog niet volledig beet en het irriteerde me zelfs wat lichtelijk hoe de scene in het huis tijdens het ontbijt gaat, wat vaak wat onnodige ruzie was. Het zet overigens wel de toon voor de rest van de film, en wat je er vooral van kan verwachten.
De cast deed het eigenlijk stuk voor stuk wel leuk. ‘Steve Carell’ is altijd even wennen nadat ik hem heb gezien in ‘The Office’ maar, dat gevoel is voornamelijk bij een komische rol van deze man. Dit is eigenlijk een rol die ik nog helemaal niet van hem ken, en hoewel het soms aardig grappig is (wanneer hij bijvoorbeeld een sprint neemt bij de verkiezingen) is het toch wel de meest serieuze rol binnen de film waar weinig grappen over gemaakt mogen worden. Voor de rest is de cast prima, en schoot niemand er voor mij echt uit qua rol. Iedereen had zo zijn karakter en zijn bijdrage aan de familie, een puberend kind, een meisje die haar leven aan het ontdekken is, een opa die niks meer kan schelen, een moeder die haar familie nog enigszins probeert te runnen en een vader die duidelijk een te grote ego heeft en denkt de wereld aan te kunnen.
Het verhaal wordt eigenlijk pas echt leuk en interessant als ze in de bus vertrekken, waar ook de meeste dingen gebeurt. Het is ook even kennismaken met de cast in het begin, om zo te wennen aan een ieder en hun, gave? Enfin, eenmaal in de bus is het, het leukst in mijn ogen en dat komt vooral door de ruzies die eigenlijk nergens over gaan, situaties waar één ieder in komt die erg confronterend kan zijn. Dat is bijvoorbeeld wanneer Frank in de winkel staat om p*rnoblaadjes te kopen voor de opa en voor hem zelf (dan wel eentje voor hom*oseksuelen) waar hij de man tegenkomt die er voor gezorgd heeft dat hij zelfmoord wou plegen, en hij daar ook nog eens tegen moet praten. Dit soort confrontaties zijn het zwaarst en geloof mij; ik ken het gevoel. Maar, ook het moment waar de vader ‘Richard’ verschillende tegenslagen te verwerken krijgt. Zijn product wordt niet verkocht en loopt in de soep, de auto valt van ellendigheid uit elkaar en daarna ook nog zijn vader die komt te overleden tijdens de trip. Dat zijn de harde momenten in het leven, waar we helaas ook mee moeten dealen.
Het mooiste is eigenlijk waar deze film over gaat, en dat is wel de talentenshow waar eigenlijk ‘Olive’ compleet faalt maar niet opgeeft, en zeker haar ding doet op haar manier; zoals haar opa dat heeft gezegd en ook te lezen is met de eerdergenoemde quote. En ook doorgaat, omdat ze het leuk vond terwijl het totaal niet in het plaatje van de show past. Het mooie is om te zien dat het de familie weer bij elkaar brengt en ze uiteindelijk met z’n allen op het podium staan te dansen.
Ik heb erg genoten van de film na een wat moeizaam begin. De film heeft me blij gemaakt wanneer ik blij moest zijn maar, had mijn aandacht wanneer het serieus werd, en dat maakte het toch een goede film. Aangenaam verrast, en zeker een goed begin van dit jaar met wijze levenslessen.
